na tle wielkich przemian kulturowych, mentalnych i społecznych w Niemczech lat 70 (berlińskie komuny, bohema artystyczna,
postęp psychiatrii). Wspaniała rola Christine Neubauer jako zdesperowanej matki, zdecydowanej na wszystko, by wyleczyć
dziecko. Sporo wzruszających momentów. Ale najwspanialsza w tym filmie była muzyka. Oprócz klasycznej (kilka razy pojawiły się
kompozycje Chopina), fragmenty utworów The Doors, Procol Harum, Beatlesów, The Rolling Stones i dziesiątków innych mniej
znanych zespołów.

Do paru rzeczy można by się jednak przyczepić. Czy tej historii nie można było przedstawić w trochę krótszym czasie niż 3 godziny?
Po drugie berlińskie środowisko wolności, buntu i kontestacji zostało kontrastowo przeciwstawione zatęchłej, przesądnej,
smutnej wsi. Być może to był celowy zabieg mający oddać stan myśli głównej bohaterki, ale mi się to zdawało zbytnim
ideologicznym uproszczeniem.

Tytułowe "zimne niebo" to stan w którym się znajduje chory na zespół Aspergera chłopiec.